komentarzy
Świeradów – Zdrój należy do najbardziej znanych polskich uzdrowisk. Kuracjuszy przyciąga tu wyjątkowy, uzdrawiający, śródgórski klimat oraz malownicze usytuowanie miejscowości na łagodnych górskich stokach.
Otaczające miasto Góry Izerskie są znakomite do uprawiania turystyki pieszej, rowerowej i narciarskiej. Świeradów Zdrój, położony nieopodal granicy jest również doskonałą bazą wypadową do Czech i Niemiec.
Oferta lecznicza
Najcenniejszym skarbem Świeradowa – Zdroju jest borowina, świerk i czerpane z Gór Izerskich wody mineralne, bogate w radon, żelazo, fluor i magnez . To dzięki ich odmładzającemu działaniu kurort zyskał miano Doliny Młodości. Radon wpływa korzystnie na przemiany komórkowe, procesy enzymatyczne, wzmacnia naczynia krwionośne, tkankę nerwową, obniża nadciśnienie tętnicze. Przyspiesza także procesy regeneracyjne w tkance organicznej oraz działa leczniczo na skórę, szkielet i mięśnie. Kąpiele radonowe zalecane są osobom ze schorzeniami reumatycznymi, narządu ruchu oraz układu oddechowego. Zabiegi radonowe mają również pozytywne działanie w chorobach ginekologicznych, m.in. łagodzą objawy okresu przekwitania u kobiet i powodują wzrost poziomu testosteronu u mężczyzn.
Innymi cennymi walorami Uzdrowiska Świeradów są borowina i świerk. Świerk wykorzystywany jest do leczniczych kąpieli w schorzeniach układu oddechowego, natomiast borowina używana jest do leczniczych kąpieli u pacjentów cierpiących na zwyrodnieniowe zapalenie stawów i chrząstek stawowych. W Uzdrowisku leczone są głównie schorzenia narządu ruchu, reumatologiczne, neurologiczne, miażdżyca tętnic obwodowych, nadciśnienie tętnicze oraz choroby układu oddechowego. Wszystkie zabiegi wykonują wysokokwalifikowani rehabilitanci i fizjoterapeuci.
Uzdrowisko Świeradów – Czerniawa Sp. z o.o. – Grupa PGU jest jedynym podmiotem leczniczym na terenie miasta Świeradowa Zdroju, który posiada wyłączną koncesję na wydobycie i eksploatację wód leczniczych ze złóż w Świeradowie i Czerniawie oraz jednym z dwóch uzdrowisk w Polsce oferującym zabiegi lecznicze na bazie radonu na tak dużą skalę.
Ustka jest miastem uzdrowiskowym, wchodzącym administracyjnie w skład powiatu słupskiego i województwa pomorskiego. Uzdrowisko nadmorskie, bogate w naturalne wody mineralne i borowiny. Leczniczym tworzywem podstawowym jest tu klimat. Typowa dla obszarów nadmorskich "ostrość" klimatyczna jest tu łagodzona przez schodzące ku Bałtykowi obszary leśne. W niewielkiej odległości od miasta rozciąga się Słowiński Park Narodowy. Obszar samej Ustki prawie w pięćdziesięciu procentach stanowią lasy. Przy przewadze wiatrów zachodnich – wiejących wzdłuż brzegu morskiego – naturalny sosnowy parawan nie tylko osłania, ale i dostarcza w formie aerozolu dużą porcję olejków eterycznych. Korzystny wpływ lokalnego klimatu dla rewitalizacji organizmu wynika m.in. z dużej zawartości jodu, soli wapnia i magnezu w powietrzu.
Historia usteckiego uzdrowiska sięga roku 1832. Nad morze zaczęli zjeżdżać letnicy, chcący wypocząć w modny wówczas sposób. Mimo, że o leczniczych właściwościach kąpieli morskich mówiło się coraz głośniej, to ówczesne kuracje były – w dużej mierze – zupełnie przypadkowe. Głównie dla wygody rosnącej rzeszy wypoczywających zaczęły powstawać liczne pensjonaty i wille, a ukierunkowana oferta kuracyjna zaowocowała budową zakładu balneologicznego(1911 r.). Podstawę jego funkcjonowania początkowo stanowiły zabiegi kąpielowe w podgrzewanej wodzie morskiej. Dzięki poczynionym nowym inwestycjom lokalowym do Ustki po zdrowie można było przyjeżdżać przez cały rok. Dom Kuracyjny wydawał zabiegi lecznicze w nowocześnie wyposażonych pomieszczeniach. Rozwój uzdrowiska został przerwany przez wybuch drugiej wojny światowej. Na dość późne reaktywowanie działalności uzdrowiskowej po zakończeniu wojny miały wpływ zarówno zniszczenia wojenne jak i brak spójnej koncepcji dla upowszechniania tej formy lecznictwa. Dopiero w 1978 roku uruchomiono Przedsiębiorstwo Państwowe "Uzdrowiska Ustka". 1 stycznia 1988 r. Ustka otrzymała status miasta uzdrowiskowego. Jedno z pierwszych sprywatyzowanych uzdrowisk w Polsce.
W Ustce leczy się m.in.: schorzenia układu ruchu, choroby układu krążenia, choroby dróg oddechowych, choroby wydzielania wewnętrznego i przemiany materii. Ambulatoryjne leczenie uzdrowiskowe jest otwarte również dla osób przebywających na wypoczynku, a chcących w pełni wykorzystać możliwość odtworzenia pełnej sprawności organizmu. Mogą one korzystać z porad lekarskich w przychodni uzdrowiskowej i z zaordynowanych zabiegów w zakładzie przyrodoleczniczym.
Augustów jest miastem, wchodzącym administracyjnie w skład województwa podlaskiego. Ludność miasta liczy nieco ponad 30 tysięcy mieszkańców. Uzdrowisko istnieje od 1993 roku, jest zaliczane do uzdrowisk nizinnych. Do roli uzdrowiska Augustów predestynują głównie czynniki klimatyczno – balneologiczne. Złoże "Kolnica" dostarcza torf typu wysokiego. Otoczenie Puszczy Augustowskiej powoduje, że powietrze jest tu nasycone olejami eterycznymi, wydzielanymi przez drzewa iglaste (drzewostan sosnowo – świerkowy). Bezpośredni wpływ na lokalny klimat mają też jeziora: Sajno, Necko, Białe, Rospuda, Studzieniczne i kilkanaście mniejszych.
W Augustowie leczy się m.in.: choroby narządu ruchu, choroby reumatyczne, otyłość, osteoporozę, nerwice.
Nałęczów jest miastem, wchodzącym administracyjnie w skład powiatu puławskiego i województwa lubelskiego. Kameralna miejscowość liczy ok. 4 tys. mieszkańców. Uzdrowisko nizinne, położone w północno – zachodniej części Wyżyny Lubelskiej, na Płaskowyżu Nałęczowskim, w zbiegu rzek Bystrej i Bochotniczanki. Klimat nizinny, słabo bodźcowy, moderowany ukształtowaniem terenu i bogatą zielenią otoczenia. Podstawowe tworzywa uzdrowiskowe Nałęczowa to klimat, naturalne wody mineralne i borowiny.
Uzdrowiskowa historia Nałęczowa sięga ostatnich lat XIX wieku. Na bazie odkrytych i wykorzystywanych znacznie wcześniej źródeł wód leczniczych uruchomiono zakład kąpielowy (Stare Łazienki). W czasie powstania listopadowego obiekt został zniszczony i rozgrabiony przez wojska rosyjskie. Jako formalną datę powstania uzdrowiska przyjmuje się 1878 rok. Wówczas to spółka, założona przez trzech lekarzy: Konrada Chmielewskiego, Wacława Lasockiego i Fortunata Nowickiego, wyremontowała obiekty uzdrowiskowe i w roku 1880 przyjęto pierwszych kuracjuszy. W pełni planowa działalność kuracyjna, podporządkowana idei rozwoju Nałęczowa jako kurortu, została podjęta w 1884 roku przez Zakład Leczniczy w Nałęczowie pod patronatem Rady Zakładu Leczniczego. Uzdrowisko – ogród, bo tak zaczęto nazywać Nałęczów, rozkwitało. Budowały się licznie wille, w stylu charakterystycznym dla szwajcarskich i włoskich kurortów. XVIII – wieczny Park Zdrojowy został powiększony o nowe aleje i wzbogacony o egzotyczne okazy drzew. Palmiarnia, pijalnia wód mineralnych, galerie, kawiarnie, sala balowa – nadawały uzdrowisku splendoru. Zjeżdżali tu licznie artyści, ludzie pióra, finansiści i przemysłowcy, politycy. I wojna światowa spowodowała duże straty materialne, zarówno w strukturze uzdrowiska – zdewastowane zostały urządzenia i obiekty – jak i w miejscowości. W okresie międzywojennym odbudowano zniszczenia, przywracając większość obiektów do pierwotnego stanu.
W 1928 roku Nałęczów uzyskał status uzdrowiska, które odtąd działało pod pieczą Rady Zdrojowej. Ponowną przerwę w działalności spowodowała II wojna światowa. Powojenne uruchomienie uzdrowiska nastąpiło w roku 1954 w ramach utworzonego Przedsiębiorstwa Państwowego "Uzdrowisko Nałęczów".
Dziś Nałęczów to nowocześnie wyposażone uzdrowisko – jedyne w Polsce, o wyspecjalizowanym profilu leczenia – kardiologicznym. Dzięki znacznej dodatniej jonizacji powietrza, wspomagającej specjalistyczne leczenie uzdrowiskowe w sposób naturalny (obniżenie ciśnienia tętniczego), sprawniej postępuje proces powrotu do zdrowia. Wysokiej klasy specjaliści (diagnostyka kardiologiczna, rehabilitacja, balneologia, medycyna fizykalna) zaordynują zindywidualizowany program leczenia, wskażą konieczne zabiegi i poprowadzą kurację. Warto zrobić prezent swojemu sercu i zabrać je do Nałęczowa.
W Nałęczowie leczy się: choroby układu krążenia (choroba wieńcowa, nadciśnienie tętnicze, nerwica sercowo – naczyniowa, stany po zawałach serca i zabiegach kardiochirurgicznych, schorzenia współistniejące).
